صِيَغ عامة
صيغة المصدر
- تَسَتَّرَ
مصدر
- ستر
جِذْر
- تَسَتُّرٌ
فعل مبني للمعلوم
- مُتَسَتَّرٌ
فعل مبني للمجهول
- مُتَسَتِّرٌ
صِيَغ المعلوم
فعل أمر ناقص
- تَسَتَّرْتُ
- تَسَتَّرْتَ
- تَسَتَّرْتِ
- تَسَتَّرَ
- تَسَتَّرَتْ
- تَسَتَّرْتُمَا
- تَسَتَّرَا
- تَسَتَّرَتَا
- تَسَتَّرْنَا
- تَسَتَّرْتُمْ
- تَسَتَّرْتُنَّ
- تَسَتَّرُوا
- تَسَتَّرْنَ
فعل شرطي ناقص
- أَتَسَتَّرُ
- تَتَسَتَّرُ
- تَتَسَتَّرِينَ
- يَتَسَتَّرُ
- تَتَسَتَّرُ
- تَتَسَتَّرَانِ
- يَتَسَتَّرَانِ
- تَتَسَتَّرَانِ
- نَتَسَتَّرُ
- تَتَسَتَّرُونَ
- تَتَسَتَّرْنَ
- يَتَسَتَّرُونَ
- يَتَسَتَّرْنَ
فعل ماضٍ ناقص
- أَتَسَتَّرَ
- تَتَسَتَّرَ
- تَتَسَتَّرِي
- يَتَسَتَّرَ
- تَتَسَتَّرَ
- تَتَسَتَّرَا
- يَتَسَتَّرَا
- تَتَسَتَّرَا
- نَتَسَتَّرَ
- تَتَسَتَّرُوا
- تَتَسَتَّرْنَ
- يَتَسَتَّرُوا
- يَتَسَتَّرْنَ
فعل ماضٍ تام
- أَتَسَتَّرْ
- تَتَسَتَّرْ
- تَتَسَتَّرِي
- يَتَسَتَّرْ
- تَتَسَتَّرْ
- تَتَسَتَّرَا
- يَتَسَتَّرَا
- تَتَسَتَّرَا
- نَتَسَتَّرْ
- تَتَسَتَّرُوا
- تَتَسَتَّرْنَ
- يَتَسَتَّرُوا
- يَتَسَتَّرْنَ
صِيَغ المجهول
فعل أمر ناقص
- تُسُتِّرْتُ
- تُسُتِّرْتَ
- تُسُتِّرْتِ
- تُسُتِّرَ
- تُسُتِّرَتْ
- تُسُتِّرْتُمَا
- تُسُتِّرَا
- تُسُتِّرَتَا
- تُسُتِّرْنَا
- تُسُتِّرْتُمْ
- تُسُتِّرْتُنَّ
- تُسُتِّرُوا
- تُسُتِّرْنَ
فعل شرطي ناقص
- أُتَسَتَّرُ
- تُتَسَتَّرُ
- تُتَسَتَّرِينَ
- يُتَسَتَّرُ
- تُتَسَتَّرُ
- تُتَسَتَّرَانِ
- يُتَسَتَّرَانِ
- تُتَسَتَّرَانِ
- نُتَسَتَّرُ
- تُتَسَتَّرُونَ
- تُتَسَتَّرْنَ
- يُتَسَتَّرُونَ
- يُتَسَتَّرْنَ
فعل ماضٍ ناقص
- أُتَسَتَّرَ
- تُتَسَتَّرَ
- تُتَسَتَّرِي
- يُتَسَتَّرَ
- تُتَسَتَّرَ
- تُتَسَتَّرَا
- يُتَسَتَّرَا
- تُتَسَتَّرَا
- نُتَسَتَّرَ
- تُتَسَتَّرُوا
- تُتَسَتَّرْنَ
- يُتَسَتَّرُوا
- يُتَسَتَّرْنَ
فعل ماضٍ تام
- أُتَسَتَّرْ
- تُتَسَتَّرْ
- تُتَسَتَّرِي
- يُتَسَتَّرْ
- تُتَسَتَّرْ
- تُتَسَتَّرَا
- يُتَسَتَّرَا
- تُتَسَتَّرَا
- نُتَسَتَّرْ
- تُتَسَتَّرُوا
- تُتَسَتَّرْنَ
- يُتَسَتَّرُوا
- يُتَسَتَّرْنَ
فعل أمر
- يَتَسَتَّرْنَ
- تَسَتَّرْ
- تَسَتَّرِي
- تَسَتَّرَا
- تَسَتَّرُوا
- تَسَتَّرْنَ
صِيَغ غير قياسية
حالة النصب
- *
صيغة الجرّ
- *
مع أداة التعريف
حالة النصب
- *
صيغة الجرّ
- *
حالة الرفع
- *